Połączenie śrubowe o wysokiej wytrzymałości odbywa się poprzez duże dokręcenie pręta śrubowego naprężającego wstępnie wewnątrz elementu zaciskowego płyty łączącej, co wystarcza do wytworzenia dużego tarcia, aby poprawić integralność i sztywność połączenia, gdy ścinanie, zgodnie z wymaganiami dotyczącymi projektu i naprężenia są różne, można podzielić na połączenie śrubowe o wysokiej wytrzymałości z tarciem i połączenie śrubowe o wysokiej wytrzymałości z dwoma typami ciśnieniowymi, zasadnicza różnica między tymi dwoma stanami granicznymi jest inna, chociaż jest to ten sam rodzaj śruby, ale metoda obliczeniowa, wymagania, zakres zastosowania są bardzo różne. W projektowaniu ścinania, połączenie cierne śrubowe o wysokiej wytrzymałości odnosi się do maksymalnej siły tarcia, która może być zapewniona przez siłę dokręcania śruby między zewnętrzną siłą ścinającą a powierzchnią styku płyty jako stan graniczny, to znaczy, aby zapewnić, że wewnętrzna i zewnętrzna siła ścinająca połączenia nie przekroczy maksymalnej siły tarcia przez cały okres użytkowania. Nie wystąpi względne odkształcenie poślizgowe płyty (pierwotna pusta przestrzeń między śrubą a ścianą otworu jest zawsze zachowana). W projektowaniu ścinania, połączenie śrubowe o wysokiej wytrzymałości z ciśnieniiem jest dozwolone, gdy zewnętrzna siła ścinająca przekracza maksymalną siła tarcia, względne ślizganie się pomiędzy połączonymi płytami odkształcenia, aż do kontaktu śruby ze ścianką otworu, następnie połączenie na wale śruby ścinanie i nacisk na ściankę otworu i tarcie pomiędzy powierzchnią styku panelu siła, ostatecznie do ścinania wału lub nacisku na ściankę otworu uszkodzenie, aż do zaakceptowania stanu granicznego ścinania. Krótko mówiąc, śruby o wysokiej wytrzymałości typu ciernego i śruby o wysokiej wytrzymałości typu nośnego są w rzeczywistości tym samym rodzajem śrub, ale konstrukcja jest
Poślizg nie jest brany pod uwagę. Śruba o wysokiej wytrzymałości, tarciowa, nie może się ślizgać, nie przenosi siły ścinającej. Po wystąpieniu poślizgu konstrukcja uznaje się za uszkodzoną, stosunkowo zaawansowaną technologicznie. Śruby o wysokiej wytrzymałości, przenoszące nacisk, mogą się ślizgać, a jednocześnie przenoszą siły ścinające. Ostateczne uszkodzenie jest porównywalne z uszkodzeniem zwykłych śrub (ścinanie śruby lub zmiażdżenie blachy stalowej). Z perspektywy użytkowania:
Połączenie śrubowe głównego elementu konstrukcji budynku wykonuje się zazwyczaj za pomocą śrub o wysokiej wytrzymałości. Zwykłe śruby można używać ponownie, natomiast śrub o wysokiej wytrzymałości nie można używać ponownie. Śruby o wysokiej wytrzymałości stosuje się zazwyczaj do połączeń stałych.
Śruby o wysokiej wytrzymałości to śruby naprężane wstępnie, typu ciernego z kluczem dynamometrycznym do wywierania określonego naprężenia wstępnego, typu dociskowego ze śrubą z łba śliwkowego. Zwykłe śruby mają słabą wytrzymałość na ścinanie i mogą być stosowane w drugorzędnych elementach konstrukcyjnych. Zwykłe śruby wymagają jedynie dokręcenia.
Najczęściej spotykane śruby to na ogół śruby klasy 4.4, 4.8, 5.6 i 8.8. Śruby o wysokiej wytrzymałości to na ogół śruby klasy 8.8 i 10.9, przy czym większość stanowią śruby klasy 10.9.
8.8 to ta sama klasa co 8.8S. Właściwości mechaniczne i metody obliczeniowe zwykłej śruby i śruby o wysokiej wytrzymałości są różne. Naprężenie śruby o wysokiej wytrzymałości powstaje przede wszystkim poprzez przyłożenie napięcia wstępnego P w jej wnętrzu, a następnie poprzez opór tarcia między powierzchnią styku elementu łączącego, aby przenieść obciążenie zewnętrzne, a zwykła śruba bezpośrednio przenosi obciążenie zewnętrzne.
Połączenie śrubowe o wysokiej wytrzymałości charakteryzuje się prostą konstrukcją, dobrymi parametrami mechanicznymi, możliwością demontażu, odpornością na zmęczenie i odpornością na obciążenia dynamiczne, co czyni je bardzo obiecującą metodą łączenia.
W przypadku śrub o wysokiej wytrzymałości dokręca się nakrętkę specjalnym kluczem, tak aby śruba wytworzyła duże i kontrolowane naprężenie wstępne, łącząc nakrętkę z płytką, przy czym połączenie odbywa się z tą samą siłą nacisku wstępnego. Pod wpływem nacisku wstępnego powstaje większa siła tarcia wzdłuż powierzchni łączonego elementu. Oczywiście, dopóki siła osiowa jest mniejsza od tej siły tarcia, element nie będzie się ślizgał, a połączenie nie ulegnie uszkodzeniu. Na tym właśnie polega zasada połączenia śrubowego o wysokiej wytrzymałości.
Połączenie śrubowe o wysokiej wytrzymałości opiera się na sile tarcia między powierzchniami styku elementów łączonych, zapobiegając wzajemnemu poślizgowi. Aby uzyskać wystarczającą siłę tarcia na powierzchniach styku, konieczne jest zwiększenie siły docisku i współczynnika tarcia powierzchni styku elementów. Siła docisku między elementami jest uzyskiwana poprzez naprężenie wstępne śrub, dlatego śruby muszą być wykonane ze stali o wysokiej wytrzymałości, dlatego nazywane są połączeniami śrubowymi o wysokiej wytrzymałości.
W przypadku połączeń śrubowych o dużej wytrzymałości współczynnik tarcia ma duży wpływ na nośność. Test wykazał, że na współczynnik tarcia wpływa przede wszystkim kształt powierzchni styku i materiał elementu. Aby zwiększyć współczynnik tarcia powierzchni styku, w budownictwie często stosuje się takie metody, jak piaskowanie i czyszczenie szczotką drucianą, aby poddać powierzchnię styku elementów w zakresie połączenia.
Czas publikacji: 08-06-2019